پل خواجو یکی از پل های تاریخی شهر اصفهان است که در دوره صفویه یکی از زیباترین پلهای جهان بشمار می رفت. پل خواجو در شرق پل الله وردی خان یا همان سی و سه پل بر روی رود زاینده رود، در انتهاى شرق خیابان کمال اسماعیل اصفهانى و انتهاى جنوبى خیابان خواجو واقع شده است.
پل خواجو یا پل شاهی به دستور شاه عباس دوم در سال ۱۰۶۰ قمری روی ویرانه های پلی از دوره تیموری احداث شده است. طول پل ۱۳۳متر و عرض آن ۱۲متر، همراه با تزئینات کاشیکاری فراوان از آثار بسیار ممتاز اصفهان است. اطراف پل خواجو مانند قدیم در ایام بهار و تابستان و روزهاى تعطیل، محل گردشگاه عموم مردم است.
پل خواجو به دلیل معماری و تزئینات کاشیکاری نسبت به سایر پل های زاینده رود برتری دارد. در وسط پل خواجو، ساختمانی که به نام بیگلربیگی شهرت دارد و شامل چند اتاق مزین به نقاشی است وجود دارد، این اتاق ها اختصاص به بزرگان و امرائی داشت که به هنگام ایجاد دریاچه مصنوعی مسابقات شنا و قایقرانی را تماشا می کردند. هدف شاه عباس دوم از احداث این پل ارتباط دو قسمت محله خواجو و دروازه حسن آباد به تخت فولاد و راه شیراز بود که به پل حسن آباد و پل شیراز نیز شهرت دارد.
از مزایاى اختصاصى این پل سدى بوده که براى آن در موقع ساختن در نظر گرفته اند که هر زمان اقتضاء داشته با بستن چشمه هاى پایین آب بالا مى آمده و حکم دریاچه و سدى پیدا مى کرده است و بناى این سد و دریاچه براى این بوده که منظره عمارات و باغ هاى واقع در آن محل باشد و در هنگام جلوس در آن عمارات و باغات از منظره دریاچهاى که با بستن سد ایجاد مىگردید لذت برند.
طراحی پل خواجو برای چندین منظور در نظر گرفته شده است. در قسمت مرکزی پل ، عمارت بیگلربیگی در طبقه فوقانی و در دو طرف راهروی پل برای پذیرائی و تشریفات رسمی ساخته شده است که اطاقهای آن در دوره های مختلف با نقوش رنگ طلائی تزئین گردیده است. قسمت فوقانی برای حرکت سریع و عبور کالسکه ها و چهارپایان بوده در حالی که بخش تحتانی عمدتاً برای حرکت آرام و توقف و تأمل عابرین پیاده بوده است. قسمت زیرین تماماً از سنگ و ملات ساروج ساخته شده و دهانه های عبور آب به صورت بند با تخته های قطور چوبی قابل کنترل بوده و با بستن کامل دهانه ها سطح آب در قسمت غربی پل بالا آمده و دریاچه کوچکی را به وجود می آورد. در سمت شرقی ، پلکانهای سنگی انسان را تا حد تماس با آب به پائین هدایت می کند. ضمن اینکه این پلکانها خود محلی برای نشستن و لذت بردن از مناظر طبیعی می باشد .
پل خواجو به هنگام طغیان آب زاینده رود، منظره بسیار جالبی به خود می گیرد. این پل را با اسامى بابا رکن الدین، خواجو، گبرها، شیراز، حسن آباد، پل شاهى و تیمورى خوانده اند.
