در پشت موزه توس سنگ قبر کوچکی وجود دارد که متعلق به شاعری بزرگ از پهنه خراسان است.اخوان ثالث را فردوسی معاصر می خوانند.سنگ قبری که بر مزار این شاعر شهیر گذاشته اند در واقع حکایت زندگی اوست. اخوان هم به مانند بسیاری از بزرگان این کهن بوم به خاطر برخی از اندیشه هایش که مورد پسند برخی نیامده مظلوم واقع شده است.
مهدی اخوان ثالث (۱۰ اسفند ۱۳۰۷ مشهد – ۴ شهریور ۱۳۶۹ تهران)، شاعر پرآوازه و موسیقیپژوه ایرانی بود. نام و تخلص وی در اشعارش م. امید بود. اشعار او زمینهٔ اجتماعی دارند و گاه حوادث زندگی مردم را به تصویر کشیدهاست؛ همچنین دارای لحن حماسی آمیخته با صلابت و سنگینی شعر خراسانی و نیز در بردارندهٔ ترکیبات نو و تازه است.
اخوان ثالث در شعر کلاسیک فارسی توانا بود و در ادامه به شعر نو گرایید. از وی اشعاری در هر دو سبک به جای مانده است. همچنین او آشنا به نوازندگی تار و مقامهای موسیقیایی بود.
هنر اخوان در آمیزش شعر کهن و سبک نیمایی و سوگ او بر گذشته، مجموعهای به وجود آورد که خاص او بود و اثری عمیق در همنسلان او و نسلهای بعد گذاشت.
همه ساله ساعت پنج بعد از ظهر روزِ چهارم شهریور خانواده و دوستداران امید برای برگزاری سالگشت درگذشت او بر مزارش گرد میآیند. اخوان یکی از بزرگترین و تأثیرگذارترین شاعران نوپرداز معاصر است. امید با آن که در اعتلای سبک و قالب نیمایی کوشیده است، خود در شاعری سبک و شیوهای خاص دارد. اخوان را در شعر معاصر فارسی، دارای مکتب خاص دانستهاند، زیرا که او شاعری بزرگ بود و هرکدام ازشاعران بزرگ ما در طول تاریخ اقماری داشتهاند.
