پارک جمشیدیه یکی از قدیمیترین و زیباترین پارکهای شمال تهران است که در فصل پاییز زیبایی خاصی دارد. این پارک معماری متفاوتی با سایر پارکهای تهران دارد و در آن یک آبشار مصنوعی و یک حوض زیبا و تعدادی المان هنری تجسمی قرار دارد. با بالا رفتن از پلههای پشت آبشار به طبقات بالایی پارک میرسید و از آنجا نمایی زیبا از شهر تهران را خواهید دید.
پارک سنگی جمشیدیه با مساحتی حدود ۱۰ هکتار در انتهای خیابان شهید باهنر (نیاوران) واقع شده و از شمال به کوه کُلَکچال، از جنوب به باغ دولو، از شرق به خیابان جمشیدیه و از غرب به جاده کلکچال محدود است. همچنین این پارک در ابتدای مسیر اصلی صعود به پناهگاه کُلَکچال قرار دارد.
بر پایهٔ نظرسنجی انجام شده مرکز تحقیقات و مطالعات رسانهای همشهری، بوستان جمشیدیه پس از بوستان ملت دومین پارکی است که یک شهروند تهرانی به یک میهمان غیر تهرانی معرفی میکند.
زیستشناسان طی تحقیقاتی به این نتیجه رسیدهاند که ۶۰ گونه پرنده در شاخ و برگ درختان پارک جمشیدیه آشیانه ساخته یا در فضای آن در رفت و آمدند.
اقاقیا، نارون، چنار، زبان گنجشک، افرای سیاه، بیدمجنون، سرو، بلوط، زردآلو، سیب، گلابی و گیلاس جزو گونه های گیاهی و نمازخانه، نگارستان جمشیدیه، آمفی تاتر، برکه، آلاچیق،قفس پرندگان، تندیسهای متعدد با مفاهیم طبیعی، فرهنگی و عرفانی، رستوران، آبنما و سرویس بهداشتی جزو امکانات آن است.
از ویژگیهای منحصر به فرد این بوستان وجود کفپوشهای سنگی ناهمواری است که طبیعت بوستانهای جنگلی را تداعی می نماید.
سال ۱۳۵۶ این منطقه شمایل یک پارک عمومی را پیدا کرد و این پارک که در شمالیترین نقطه پایتخت و در انتهای یک سربالایی تند و تیز با کوهستان مخلوط شده به یکی از جاذبههای گردشگری مبدل شد.
بوستان جمشیدیه از بدو تاسیس، ۲ بار بازسازی شده است و در سال ۷۴، ۱۶هکتار به وسعت آن افزوده شد که این تکه الحاقی به پاس ۳۰ سال رنج شاعر نامدار در سرایش شاهنامه، با نام فردوسی مزین شد. بوستان سنگی فردوسی با ابتکاراتی که برای احداث آن خرج شد، از نظر جذب توریست با پارک اصلی در رقابت است. تخته سنگهای تغییر شکل یافته که حیوانات مختلف را در ذهن تداعی میکند و در سراسر این بوستان چیده شدهاند بسیار گیرایی دارند.
اگر موقعیت مکانی و پلهوار بوستان جمشیدیه اجازه ورزشهایی نظیر بدمینتون و والیبال و فوتبال را نمیدهد، در عوض یک گزینه دیگر پیش پای گردشگران ورزشدوست میگذارد و آن کوهپیمایی است، قسمت غربی این پارک با نقطه آغاز مسیر صعود به کلکچال هممرز است. اگر کفش مناسب دارید، فرصت را از دست ندهید. یک قمقمه آب بردارید و بروید به سمت قله یا پناهگاه کلکچال که میگویند نماد همبستگی اجتماعی است و سنگ بنای اولیه آن پس از سرنگونی دولت مردمی دکتر مصدق در کودتای ۲۸ مرداد سال ۳۲ پس از یک دوره یاس و سرخوردگی جوانان و به ویژه قشر دانشجو، گذاشته شد. هرچند برج کلکچال چند سالی میشود که به روی کوهنوردان بسته شده، اما تماشای این برج در یکی از مرتفعترین نقاط تهران و در جایی که خورشید به زمین نزدیکتر است، میتواند به کوهنوردی شما در پایان هفته، رنگ و بوی تاریخی ببخشد؛ بویژه اگر کمی نزدیکتر بروید، تا جایی که چشم کار میکند، میتوانید اسامی سازندگان برج را از روی آجرها و سنگهایی که پیکره آن را تشکیل دادهاند، بخوانید؛ نامهایی که شما را با عدهای از جوانان دهه ۳۰ آشنا میکند.
برای رسیدن به پارک جمشیدیه باید اول خود را به میدان تجریش برسانید. برای این کار میتوانید در ایستگاه مترو تجریش در خط یک مترو از ایستگاه خارج شوید یا با بیآرتیهای مسیر میدان راهآهن – تجریش و تاکسیهایی که از سراسر شهر به میدان تجریش میروند استفاده کنید. از میدان تجریش هم میتوانید با تاکسیهایی که از سمت میدان قدس به پارک جمشیدیه میروند به پارک برسید. همچنین در خیابان نیاوران میتوانید از خیابان فیضیه و امیدوار به پارک جمشیدیه برسید.
آدرس : تهران، منطقه ۱، ناحیه ۴، انتهای خیابان شهید باهنر (نیاوران)
