معبد هندوها یا پرستشگاه هندوها درشهر بندر عباس در حدود ۱۳۰ سال پیش در سال ۱۲۶۷ هجری شمسی همزمان با حکومت مظفرالدین شاه قاجار احداث شد.

این معبد نمونه ای بسیار منحصر به فرداز ترکیب معماری ایرانی و معماری هندی است در آن زمان هندی‌ها در مقام کارگر در بنادر ایران مشغول کار بودند و این بنا برای آنان نیایشگاهی بود جهت راز و نیاز با پروردگارشان.

ساختمان معبد ازمحل جمع‌آوری هدایای هندوها،توسط تجارهندی ساخته شده ‌است و در احداث معبد معماران ماهر هندی به کار گرفته شدند.
اساس ساختمان معبد از یک اتاق چهارگوش میانی تشکیل شده که بر روی آن گنبدی قرارگرفته‌است.

دورتا دور این اتاق چهار راهرو قرار دارد که داخل راهرو اتاقک‌هایی است برای مراقبه راهبان. چهار نورگیر در چهار سو وجود دارد و روی دیوارها نقاشی‌های آئینی ترسیم شده است.
ساختمان اصلی این معبد ۷۲ علمک برروی گنبد خود دارد؛ علمک‌هایی که بیش از هر طرح‌ دیگر این ساختمان را به معماری هندی نزدیک کرده است.

سبک معماری گنبد ومقرنس‌های پیرامونی آن ازتمام گنبدهای سراسر ایران متفاوت است و طرح بنا ًازمعماری معابد هندی متأثر است.
هندی‌ها تا اوایل دوران پهلوی در این منطقه حضور داشتند. این معبد در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

این معبد برای نیازهای هندوهای مقیم شهر بندرعباس که از سال‌های ۱۳۰۰ تا ۱۳۴۴ هـ / ش سکونت داشته و به کارهای تجاری می‌پرداختند ساخته شد که یکی از نقطه‌های مهم ارتباط فرهنگی و هنری میان ایران و هند است. هندوها پیروان مکتب برهمنی (کسانی که به خدایان برهما، ویشنو و تسیوا معتقدند) هستند و این معبد بنابر تحقیقات به عمل آمده متعلق به خدایان ویشنو است.
در هند اغلب معابد برهمنی، سنگی است . در پرستشگاه هندوهای بندرعباس نیز طبق موقعیت جغرافیایی زمان ساخت از لاشه سنگ، ملات گل و ساروج، سنگ‌های مرجانی خاک و گچ‌های ضخیم ماده و گچ لویی استفاده شده‌است.
طرح این بنا کاملاً از معماری پرستشگاه‌های هندی متاثر است. این معبد از جمله نشانه‌های معدود تاریخی بندرعباس است که توجه هر تازه‌واردی را به خود جلب می‌کند.